Dywan dwuosnowowy. Ludgardy Sieńko i Alicji Kochanowskiej

Dziś w okolicach Janowa są wytwarzane.

W Polsce międzywojennej zrodziła się idea regionalizmu. Powstała Rada Towarzystw Popierania Przemysłu Ludowego. Skupieni w niej animatorzy rękodzieła kierowali się zasadą wstrzemięźliwości w narzucaniu własnych pomysłów, dążąc do oczyszczenia twórczości ludowej z naleciałości „mieszczańskiej tandety”. Do wielkich postaci tego ruchu należała Eleonora Plutyńska – profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Kierowała się jednak przekonaniem, że twórczość ludowa nie musi zamykać się w kręgu tradycji. Odkrywszy przypadkowo pomiędzy Augustowem, Sokółką a Grodnem starą ludową tkaninę podwójną, rozpoczęła wraz z miejscowymi tkaczkami dzieło rekonstrukcji tej osobliwej sztuki, ta trudna technika polega na tworzeniu wzoru wątkiem, przez wybieranie nitek ostro zakończoną listewką, „prątkiem”. Dwa płótna odmiennej barwy, tkane na czterech nicielnicach, przenikają się w miejscach wzoru, tworząc „pozytyw” i „negatyw”. Z czasem kobiety z okolic Sokółki owe „podwójne dywany” nauczyły się tworzyć samodzielnie, kreując nową tradycję.

Tradycyjne elementy wzornictwa Janowskich dywanów dwuosnowowych to motywy gwiazdy, rombu, listka, gałązki winnej latorośli i korowodu weselnego.

Motywy oraz kompozycje nawiązują do współczesnych tkanin artystycznych a może jest ---- ODWROTNIE ?----